Vrijdag vertrokken naar Parijs. Vlak voor de Eifeltoren op de kade van de Seine was het tentenkamp van de Ecotrail opgesteld. Traditioneel enkele sponsors en wedstrijden die wat reclame maakten.
Hier konden we onze nummer, treinticket, chip, ... afhalen. Ik zelf had voor de langste afstand van 80km gekozen. Maar ook de 50, 30 en 18km moesten hier terecht.
Na de nachtrust konden we met de RER en shuttle bus naar de start. De trein had wat vertraging en zat daardoor al op een verkeerde. Gelukkig was de eerste halte nog gemeenschappelijk. Daar er terug af, en de volgende trein op tot het eindstation.
Daar met ruim meer dan 100 man op 2 shuttle bussen. En zo kwamen we aan bij La base Régionale de Loisirs de St Quentin-en-Yvelines. Een mooi uitgebreid park, waar we meteen enkele kilometers mochten wandelen en de weg zoeken naar de start. Het beloofde ontbijt bleek te bestaan uit cake en peperkoek en als drank water, koffie of thè. Maar geen geklaag.
Onder een mooie heldere hemel en een warme zon konden we ons omkleden. Vervolgens ons neergevleid in het gras en genieten van de zon. Niet zoals op een stadsmarathon. Drummen om een goed plaatsje in het startvak. Nee, een half uur voor de start riep de organisatie op om de sporttassen binnen te brengen en langzaam plaats te nemen in het startvak. Druppelsgewijs en relaxt deden de 2300 deelnemers dit. Waaronder ook toppers zoals wereldkampioen trail 2011.
We wisten direct dat we niet voor de eerste plaats moesten gaan.

Na een minuut stilte voor de slachtoffers in Toulouse gingen we van start. In het begin vormden de 2300 lopers nog één grote groep wat hier en daar voor wat opstropping zorgde.
Maar over weide en paden mochten we een grote lus rond een meer maken in het eerder genoemde domein. Vervolgens moesten we niet naar het kasteel zelf. Maar wel door Forêt Domaniale de Versailles. We liepen met een reeks verplichte zaken op de rug. 1,5liter drank, beker, koplamp, gsm, id, fluoband, eten, reservebatterij, thermisch deken.
Gezien het zaterdag een zeer warme dag was voor de tijd van het jaar, geen overbodige luxe. Want de eerste bevoorrading was pas na 22km.
Tot nu hadden we overwegend vrij vlakke paden voor de voeten gekregen. Met op het einde al een paar voorproevertjes. Na 2h27 kwamen we als 1500e trailer in die eerste bevoorrading. Eerst eigen beker uit halen en dan kan je u laten bedienen.
Krijg je een fles om de nodige aanvullingen te doen. Niet gewoon om in een wedstrijd een rug-water-zak aan te vullen had ik bij de bevoorrading toch al vlug een kwartier nodig. Maar we konden weer verder.

Zo vlot als het eerste deel liep. Zo moeilijk was het tweede deel. De moed zakte zowaar in de schoenen. Het koste veel zweet en energie om steeds opnieuw de hoogte te overwinnen. Constant hing het op en neer tussen 70m boven de zeespiegel tot 160m.
Na een beklimming wachtte ik bewust iets langer om opnieuw van wandelen naar lopen over te schakelen. Zo kon de hartslag iets verder zakken. Op een bepaald moment mij zelfs opzettelijk op een bankje genesteld en een paar minuutjes de hartslag laten zakken en volledig tot rust komen.
We waren ondertussen door het Forêt Domaniale de Meudon en Bois de Clamart. Daarna gingen we verder tot de tweede bevoorrading na 45km. Hier enkel water. Gelukkig hadden we een staaltje gekregen om aan 500ml water toe te voegen.
Zo kon de rugzak terug met water gevuld, en de 2 bidons die ik ook mee had met de zo gemaakte sportdrank. Ondanks het inwrijven met uiercrème begon ik ook last te krijgen van wrijvingen onder de oksel. Vroeg er naar bij de hulpdiensten.
Maar die hadden dat niet bij. Gezien de warmte was het belangrijk dat alles goed aangevuld was. Maar we konden terug verder.

Het derde deel startte met nog 2km klimmen. Hier kwamen we eerst aan de "Orangerie". Van hieruit een prachtig overzicht over Parijs. De finish lag al binnen bereik.
We konden de Eifeltoren immers al zien blinken in de lente-zon. Maar we hadden nog heel wat voor de boeg. Nog iets hoger kwamen we aan het Domaine de l'Observatoire de Meudon.
Hier was er opnieuw een tijdsopname (maar heel wat lopers niet geregistreerd, waaronder ook ik zelf). Vanaf hier liep het parcours iets vlotter. Hoewel er af en toe nog wel wat kuitenbijters voorgeschoteld werden.
Ook kwam de energie maar niet terug op pijl met het bijgetankte water op de vorige bevoorrading. Gelukkig lag de derde bevoorrading niet zoveel verder. Bij het binnenlopen van de derde bevoorrading op 55km opnieuw tijdsregistratie.
Reeds 7h23 waren we onder weg. Op de laatste avond met winteruur nog net voldoende licht. Hier deden we ons te goed aan zoutkoekjes om de mineralen aan te vullen. Banaan voor de koolhydraten, en salami omdat we er zin in hadden.
Verschillende bekers cola moesten voor een snelle toevoer van nieuwe energie zorgen. Het wordt ondertussen frisser en een onderlijfje met lange mouwen aangetrokken. Garmin was reeds uitgevallen en mocht dus ook uit. Daarom even gevraagd hoe laat het was. 7h30 euh 7h40 al.
En op die 17 minuten tijd was de duisternis gevallen. De koplamp nog op en terug het bos in.

Ik volgde een koppel met een vlagje dat hun afkomst uit Bretagne verraadde. Ze hielden er nog een pittig tempo op na. De cola had duidelijk zijn werk gedaan.
En met de man als gangmaker voor zijn vrouw, kon ik mijn wagonnetje aanpikken. En zo terug aanknopen met een beter tempo. Heel wat lopers konden nu worden ingehaald.
Ook zijn de meerdere koplampjes samen in de bossen geen overbodige luxe. In de gebundelde lichtstraal gingen we samen kilometers door. We liepen samen door het Forêt Domaniale de Fausses repos.
Samen kwamen we aan de ingang van het Domaine national de Saint-Cloud. Hier zijn we 63km ver en liep ik reeds 9h09. Ik was reeds opgeschoven tot positie 1036. Iets verder zorgde een telefoontje er voor dat er terug overgeschakeld werd naar een wandeltempo.
Ik liet het telefonerend koppeltje achter en liep van lichtstraal naar lichtstraal. Toen ik bij een loper kwam waarvoor niet direct nog iemand anders uitliep ging ik een praatje aan. Plots kwam er een groepje voorbij gerend. Onmiddellijk liet ik het praatje voor wat het was en schoof mee.
Was verwonderd dat aan de kop van dit groepje een jong juffrouwtje liep die de heren op sleeptouw nam. Ze liep zelfs nog zo vlot dat ze het groepje gewoon aan flarden liep. En we bleven nog met zijn tweetjes over. Op een steiler stuk moest ik haar bijna laten gaan, maar schakelde ze gelukkig net op tijd terug over naar een wandeltempo.
Ik zei haar dat ze heel goed bezig was voor er nog zo jong uit te zien. Meestal starten de jonge veulens snel en bekopen ze dit in de tweede helft van de wedstrijd. Ze begreep wat ik bedoelde, want had het vorig jaar meegemaakt. Ze liep toen wel uit maar in iets meer dan 12h. Toch proficiat gewenst.
En blijkbaar had ze veel geleerd uit de ervaring van vorig jaar. Terug minder steil dus terug aan het lopen. Het parcours was van in het begin aangeduid door rood-wit linten die aan bomen of andere zaken gehangen waren. Nog bij licht had ik reeds opgemerkt dat aan die lintjes een klein fluo lintje geniet was.
Ondertussen bewees dit fluo deeltje zijn nut. Onze koplamppen lieten zo de parcours aanduiding oplichten. Samen met het jonge veulen raapten we nu loper na loper op. En hierdoor moesten we af en toe zelf onze weg zoeken wanneer niet direct een loper meer voor ons liep. En dit deden we niet feiloos.
Plots liepen we het domein uit een straat in. Ondanks de splitsingen waren er geen aanduidingen meer te vinden. Verschillende lopers volgden ons. En hoorde ook Gentse stemmetjes tegen elkaar zeggen dat we terug moesten. Kwam zo waarlijk Martin tegen. Een stukje terug gelopen, we hadden een afslag naar links binnen het domein gemist. Niet altijd makkelijk in het donker.
De jonge loopster had enkele meters extra verloren maar was daar al vrij vlug terug. Tot bij de volgende bevoorrading liepen we samen. Op kilometer 68 was ik nu reeds uitermate tevreden. Nam vlug een paar bekers cola. Had de bidons leeg gemaakt en vulde ook deze met cola. Vergat de rugzak van water te ontdoen (en moest dit overtollige gewicht dus nog ruim 10km meeslepen).
Nam nog vlug enkele salamietjes en was op deze bevoorrading vlug terug weg.

Tot mijn spijt zonder de jonge avonturierster. Maar gezien het beperkt aantal kilometers we nu nog moesten doen zocht ik geen andere medeloper meer. Solo ging ik nu van de ene naar de andere.
We kwamen reeds aan de Seine. Het museum van Keramiek was zeer fraai verlicht. En van hieraf stonden er af en toe enkele supporters aan te moedigen. Het was nu echt niet ver meer.
Een weide bocht langs de Seine en we konden de finish af en toe tussen de gebouwen en bomen zien oplichten. Ik haalde de medelopers nu zo vlot in dat een loper mij aansprak trager te lopen en aan mijn rugzak trok.
Zag aan het borstnummer dat het een Belg was. En bleek zelfs nog een Vlaming te zijn. Na een kort gesprek ging ik verder. Maar het lange rechte stuk langs de Seine met de finish in zicht was verraderlijk. Ik ging snel door.
Raapte velen op. Maar haalde de toren niet tegen 22h. Dit kon ik zien aan het geflikker van de Eifeltoren dat ik nu voor mij zag. Had gehoopt op dat moment aan de beklimming van de trappen bezig te zijn. Maar zonder Garmin was dit moeilijk in te schatten.
En nu kreeg ik alsnog een klein tikje van de hamer. De laatste kilometers gingen opnieuw iets moeizamer. Maar tevreden kwamen we aan de Esplanade. Nu tussen rijen dikke supporters.
Tussen de hekkens tot aan de voet van de Eifeltoren. Daar kregen we nog vlug een toegangskaartje om de trappen te mogen op lopen. De aangekondigde controle van de rugzakjes bleef achterwege en rustig, in rij beklommen we de ruim 300 trappen.
110m hoger konden we finishen. 10h26m59s We konden opklimmen van positie 1500 naar 873.

Tevreden namen we het finsher shirt in ontvangst en na enkele colaatjes namen we de lift terug naar beneden. Op 300m van de Eifeltoren konden we in een sportcentrum gaan douchen.
En na die douche konden we op de kade, aan de oevers van de Seine nog aanschuiven aan een budget. Met een tevreden gevoel konden we terug naar Belgie. (Want de volgende morgen stond er al weer 15km op de planning in de Blaarmeersen).