Jurassic Coast Challenge (of 3 verslagen in één)

Dit jaar wens ik te pieken naar het 2° weekend van mei. Niet voor de 10 mijl van Aalter, heb grotere plannen. Daarom komen er nu 4 zware trainingsweken. Uren lang aleen trainen is niet echt mijn ding. Gelukkig zijn er nog een massa mooie lopen en uitdagingen waar we naar toe kunnen. Na een geslaagd UK loopdebuut in januari had ik nog eentje gevonden. Als ik Fernand Nelson had kunnen overtuigen en niet de enige Belg zou zijn, was de inschrijving vlug een feit. De beelden van de 2012 editie zagen er dan ook fantastisch uit. Lopen langs de Engelse zuid kust. Clif op en af lopen, met mooie zichten op de Atlantische als hoogtepunt. Het weer in 2012 was zon overgoten. En dit gaf nog een extra leuk sfeertje aan de beelden.

De "Challenge" begon reeds op vrijdag morgen. Daarom donderdag na de normale dagtaak de auto met bagage geladen en via Callais en de Shuttle naar Portland aan de Jurassic Coast. Op een kleine kilometer van het eindpunt liep het echter mis. Op een rondpunt kwam geen enkele auto van links, maar bij het oprijden volgde toch een klap. Gelukkig beperkt tot blikschade. Iets na 24h lagen we uiteindelijk in een klein bedje in een staancaravan die via de organisatie geregeld was. Vrijdag morgen Engels ontbijt. Uitgebreide check van de camelback (licht, reservebatterije, kaart, compas, reservetrui, opgeladen gsm, noodnr, eten, drinken, ...). Met minibusjes werden we naar de start gebracht. De start is niet met een startschot, maar één voor één moesten we de chip (die rond de pols zat) voor een bakje houden, en mochten we vertrekken. Met 196 lpers verdeeld over 2 shiften viel dit best nog mee. We mochten beginnen met een afdaling in een goed lopend weiland. Beneden al direct file om zonder natte voeten een riviertje te kunnen over steken. Een eerste lastige maar goed doenbare klim volgde. Vooral de eerste 15km van de eerste dag ging het voortdurend op en neer. Met daarovenop nog enkele gladde slijkstroken. Zo nam ik een afdaling van 1km aan 15min. Dankzij deze voorzichtigheid kon ik recht blijven. De eerste checkpoint werd maar net binnen de voorziene limiettijd van 6km/h bereikt. Het vervolg was echter vlakker en de snelheid kon beetje de hoogte in. Het strand waar we over moesten lag echter bezaaid met kleine keitjes. Lopen was hier quasi onmogelijk en een strook snelwandelen moest worden ingelast. Het parcours was niet bepijld, we moesten het "Coast path" volgen, inclusief de omleidingen die er waren. We kregen ook elke dag kaartjes mee. Toch bleek dit niet voldoende, toen we met een ganse groep aan een verkeerde kant van een grote plas liepen. Afgesloten door struiken konden we eerst nog langs passeren met iets meer dan ons voeten in het water. Maar zij die door gingen kwamen tot boven de heup in het water terecht. Deze keerde samen met de meerderheid terug. Ook wij kwamen tot net boven de knie in het water terecht, maar uiteindelijk toch weer op het goede parcours. Hierdoor was ook op checkpoint 2 de speling tov de limiettijd beperkt tot enkele seconden. Het derde stuk was best beloopbaar en de voorsprong tov de limiettijd werd lichtjes uitgebreid. Ondertussen hadden we al ruim kunnen genieten van de weersomstandigheden. Af en toe wat regen, maar vooral ook een strakke wind recht in ons gezicht. En dit zo goed als het volledige marathonparcours lang. En dat het geregend had zouden we vooral in het laatste deel ondervinden. Meermaals was het parcours een beek ipv een coast path. Maar door moesten we. Slijk tot aan de enkels. En zo goed mogelijk het evenwicht trachten te bewaren. Was dit een schaatswedstrijd? Maar toen we de tenten van het headquarter zagen naderen was alle leed vlug vergeten. Met een verkeerde chip en andere naam, maar werd nog mooi 65°/196 met een tijd van 6h38m12s. Naar onze caravan voor een douche. En het was al vlug tijd voor het avond maal. En daarna bleef er niet zo veel tijd meer en was het al weer bedtijd.

De tweede dag vertrokken we aan het headquarter. Direct de brug over naar het schiereiland Portland. Hierdoor vrij veel verhard. Maar eens op het eiland een beklimming die oorspronkelijk nog macadam was maar al vlug overging naar onverhard. Sommige cliffen waren met erosie bedreigd en we mochten een ommetje lopen. Tot we helemaal op het einde van het eiland kwamen en bij de oude vuurtoren terecht kwamen en ook de eerste checkpoint. Massa's tijd over tov de limiet. Voelde eens goed. Langs de andere kant van het eiland terug. En ondanks dat ik de andere Belg Fernand achter had gelaten. Kon ik hem nog voor de tweede checkpoint nog 2 keer inhalen. Of hoe lopen met kaartjes zeer plezant kan zijn. We passeerden een monument dat ons deed denken aan de Olimpische medaille van Evi Vanacker. En mochten terug de brug over, het schiereiland verlaten en terug bij de headquarter. Nog steeds de kustlijn volgen, moesten we even door een haventje klein beetje land inwaarts. Vervolgens een lang zandstrand volgen tot aan checkpoint 3. Vandaag loopt alles zeer vlot en gesmeerd. Maar de briefing deze morgen had men verteld dat de "Challenge" eigenlijk maar vandaag na CP3 begon. Met beetje schrik voor wat komen zou vertrok ik op CP3. Ik kreeg het gezelschap van een loper met een tempo dat net dat tikkeltje hoger ligt dat je nog kan volgen, maar je wat uit uw luie duurloop brengt. Het ging aanvankelijk nog golvend maar viel enorm mee. Tot plots een zware klim volgde. De afdaling die er op volgde was ook al niet van de poes. Maar volgens de medeloper zou na de volgende cliff de aankomst opduiken. Op de volgende top kwamen we echter terecht tussen een grotere hoeveelheid toeristen, stond op de rand van de cliff meer dan 10 driepikkels met amateurfotografen die van dit echt wel fantastische zicht kiekjes aan het nemen waren. Maar na nog een extra afdaling en beklimming en met nog steeds geen aankomst te zien, zei ik al lachend tegen mijn loopcompagnon dat hij een leugenaar was. De challenge zat vandaag inderdaad echt in het staartje. De totale afstand was ook al iets langer dan een marathon 45km. En met mijn 6h14m11s werd ik 56°. Met het minibusje terug, douche, tijd om wat te bekomen, avondeten en na wat tv terug naar bedje.

Dag 3 zou de zwaarste worden met een 1200 tal hoogtemeters. Die nu opnieuw in de eerste helft zaten. Waar we de vorige dag eindigden mochten we vandaag beginnen. Direct een steile cliff die boven het op één na mooiste zicht van deze 3-daagse opleverde. Ondanks de rode waarschuwingsvlag toch deze cliff beklommen en terug afgedaald. In een iets vlakker stuk, en gelukkig wat van de cliff rand weg, gleed ik uit in de modder en glijde een eind in de smurrie. Zonder veel erg. Het zelfde bergje als we mee starten mochten we even verder nog eens op. Deze was nog steiler. En op de flank van de cliff met de wind rond de oren begonnen de benen zo af en toe wat te trillen. Maar boven nog maar eens een fotooke genomen en terug verder. Mijn specialiteit, de afdaling volgde. Het looppad was hier echter zo smal, dat ik schrik kreeg te struikelen, en de afgrond was zo steil en zo bedreigend, dat ik hier echter een van de tragere dalers was. Het bleef lastig. Maar de volgende beklimming was toch iets meer doenbaar. Af en toe kwamen er echter slijk stroken die het lopen in glijden veranderden en het moeilijker maakten. Ook typisch voor de voorbije 3 dagen was dat de beklimmingen en afdalingen over een schuin aflopende pad ging. En dat schuin lopen is ook niet echt een makkelijke opgave. Maar het ergste moest nog komen. Wanneer ik aan de volgende afdaling moest beginnen begon het zowaar wat te duizelen. Deze zag ik echt niet zitten, maar toch moest ik zien beneden te komen. Heb mij dan maar neer gezet en met mijn twee handen telkens een stapje met mijn zitvlak opgeschoven. Een volgende strook was iets minder steil die kon ik dan voorzichtig stappen. Maar even verder was er nog een steiler stuk waar ik mij een tweede keer neer zette. Ondertussen passeerde een specialist. Liep niet recht naar beneden, daar was het echt wel te steil voor, maar zigzaggend van links naar rechts liep hij in haarspelbochtjes pijlsnel naar beneden. Op één afdalingske won deze minuten tov deze schijtluis. Maar heelhuids beneden konden we verder. Door de aard van het parcours was het echt wel in de benen geslegen. En deze zaten wat geblokeerd en mentaal zaten we ook in een serieuze dip. Gelukkig was het de laatste dag. CP1 werd bereikt en met een groep konden we aan de grote omleiding beginnen. Wat zoeken hier en daar naar de juiste weg maar dit stuk liep toch behoorlijk vlot. Juist voor CP2 kwam nog een glibberig en zwaar stuk. De laatste beklimming hadden ze trapjes voorzien. Halverwege even stoppen om op adem te komen, colaatje drinken. En dan voelde ik opnieuw de wind die mij het gevoel gaf dat je van de cliff de Oceaan ingeblazen kon worden. Nog net voor CP2 werd ik ingehaald door de leider in de wedstrijd (er werd in 3 groepen gestart, de toppers in groep 3, ik in groep 2). Tussen CP2 en CP3 volgde nog eens een hels slijk gedeelte en dit keer echt op de rand van de cliffen. Op een bepaald moment haalde ik de loper voor mij in, die blijkbaar een gevallen wandelaar/toerist aan het recht helpen was die met zijn benen al over de clif hing. Niets gebeurt en terug verder. In zo'n omstandigheden wordt ik weer ruim ingehaald. Net voor CP3 werd het beter beloopbaar en kwam mijn loopcompagnon van het eindstuk van dag 2 weer bij mij. Schakelde tandje bij en werkte een lang stuk samen af. In CP3 nog een leuke verassing. Door de zware wind mochten we van de kustwacht een strandstrook niet op, wegens te veel risico. Nog een extra omleiding wat het dagtotaal net boven de 48km zou brengen. Maar in goede compagnie zouden we die laatste omleiding wel vinden. Echter bij een splitsing was er discussie en een dame die voor de 3° keer mee deed zei het parcours te kennen, want was niet de eerste keer dat ze deze omleiding moesten doen. Niet iedereen geloofde haar en groepje gesplitst. Ik volgde haar als enige. Nog een laatste zware beklimming kregen we voorgeschoteld. Maar van toen af liep het lichtjes bergaf tot op het strand. Van hier af zag ik heel wat lopers van groep 2 terug die ik deze morgen als eerste zag starten, of mij in de gewaagde afdalingen zag voorbij gaan. Dit gaf opnieuw wat moed. En eenmaal op het strand, wisten we dat na die bocht de finish in zicht zou zijn. Maar zelfs op een vlak en mooi hard liggend strand raakte je hier bijna niet vooruit. Het was tegen de wind inbeuken. Over het strand zag je her en der kromgebogen lopers vechten tegen de natuur. Na nog een slok cola en met de laatste energie begonnen we op dit strand aan een inhaalrace. Velen waren uitgeput en kon nog heel wat lopers inhalen. Maar na de bocht moesten we precies nog een bocht verder, en nog een. Nog eens door het zachte strand, de duinen over, maar daar zagen we de finish. Laatste dag was een beetje een hel maar met mijn 7h47m27s was ik precies nog zo slecht niet en werd nog 64°.

In totaal werd ik met 20h39m50s nog 51°. Een resultaat dat blijkbaar nog helemaal niet zo slecht is. Minibusje bracht ons nu opnieuw terug naar het hoofdkwartier. Daar direct de wagen in om te proberen zo tijdig mogelijk in Dover bij de Shuttle te zijn. Want bij het boeken vooraf had ik de loop duidelijk wat te licht ingeschat en 20h20 was echt niet haalbaar. Maar als je binnen de 2h daar bent wordt je gratis naar een ander beschikbare Shuttle over geboekt. Net op tijd voor het overboeken was ik in Dover. Alleen waren er 's nachts geen treinen en moest ik wachten tot 1h49 voor een trein. Eenmaal terug op het Europeese vaste land uurwerk nog een uurtje doordraaien en tegen dat we thuis waren was het al over 4h. Een avontuur zit er op. Ondanks de stukken die ik te gevaarlijk vond, toch blij dat we deze op de palmares hebben.

En voor de avonturiers onder jullie. In april kan je de 3 dagen in één race lopen "The Oner". Maar ook de inschrijvingen voor 21-23 maart 2014 zijn al open.

Joeri Schepers