Texel

De 60 van Texel. Een ware klassieker bij de ultralopers. Je moet er dan ook bij het open gaan van de voorinschrijvingen
direct bij zijn. Er is ook een 120. Maar daarvoor moet je u kwalificeren door een 100K te lopen onder de 9h30.
Niet aan mij besteed dus, enkel voor de echte helden. Maar op de 60 was ik er wel bij. Na een zon-overgoten editie in 2011
bij meer dan 25° waren we er weer klaar voor (Is maar om de 2jaar, afgewisseld met de Jan Knippenberg Memorial).
Na reeds enkele dagen op het eiland vooral gefietst en in het tropisch zwembad verbleven te hebben met de kids was
het op paasmaandag zo ver. 's Morgens kwamen de kids van Philipe Lagae en Veerle Beernaert de mijne vergezellen.
En zo konden we met ons drieetjes gerust naar de start vertrekken.

Daar zagen we vele bekenden uit Oostende, Brugge, Watervliet, Genk, De Haan, ... en ook heel wat Nederlandse bekenden.
Altijd leuk zo'n klassieker. Maar ondanks dat dit geen piekmoment is voor mij, was ik toch behoorlijk zenuwachtig.
Een oplossing gezocht voor de champion chip die we niet mee hadden. Wat flyeren voor 6 uur van Aalter en na toiletbezoek
was het al heel dicht bij het startmoment. Sportzak afgegeven om naar de finish te laten voeren. En om 10h30 konden we starten.
Met een cameraatje dat boven ons vloog om de start vast te leggen. Echt leuk. Stond bij Luc voor de start en deze beweerde
om 6h te lopen. En zei dat dit voor mij ook perfect haalbaar moest zijn. Ruim 5km liep ik bij hem en kwam ik zo in een goed tempo.
Dan mochten we het strand op. Een lange sliert van lopers ploeterden eerst door het zachte zand, om uiteindelijk
(en hier is dit na ruim enkele kilometers) op het verharde strand te komen. Een smalle strook blijft over en af en toe eens
wegspringen voor een golf die ons wou beet nemen. Aan kilometer 12 zit de eerste van de zware strandstroken er op. We mochten
via de 2° bevoorrading het strand af en door het staatsbos. Wel verhard, maar nog steeds licht golvend door de beboste duinen.
Twee jaar geleden leverde dit nog aangename schaduw, nu zorgde dit voor wat windstilte. Want de eerste 35km mochten we opnieuw
tegen de wind in beuken. Gelukkig iets minder dan de vorige week op de Engelse stranden. Vooraleer we nog eens het strand op gingen
mochten we nu de duinen nog eens doorploeteren. Einde adem kwamen we een tweede keer aan het strand. En nog vele kilometers lagen voor ons.
Schuilend achter 2 ruggen kon ik heel wat strand overwinnen. Toen een 4° loper er bij kwam en vond dat we moesten om beurt de kop
doen en het tempo lichtjes verhoogde. Ik moest er af. Na deze zandstrook was Luc daar terug. Deze was even achter gebleven
en kwam nu terug. Mijn benen voelden reeds zwaar, en vreesde dan ook de 6h niet te kunnen halen. Toch probeerde ik hem te volgen.
Maar toen hij bij Nitish bleef en ik ten volle van de afdaling profiteerde was ik terug voorop. Enkele kilometers samen met Fernand gelopen,
maar kon dit tempo niet blijven volgen. Dan maar solo verder in eigen tempo. Het parcours slingerd nu door open vlaktes en
brede duinen juist achter de kustlijn van Texel. Prachtig parcours, in een mooie natuur, bezaaid met de befaamde schapen.
En af en toe zagen we de vuurtoren piepen tussen de duinenruggen. Daar moesten we zijn aan kilometer 35 en zou de wind in de rug komen.
Vanaf dan ook verhard parcours. Wel nog af en toe eens een dijkje op en af. Mijn eigen tempo zakte wat weg en werd nu ingehaald door Lydia.
Die zij met een blij gezichtje dat dit verharde stuk lekker liep. Voelde niet echt zo aan bij mij. Maar wou wel even een risicootje
nemen om met haar mee te gaan. Deed dit ook, en mocht mij door mijn vermoeidheid al vlug gaan excuseren omdat ik op haar hak trapte.
Op de dijk met zicht op de zee en de wadden gingen we ondertussen verder. Enkele lopers haalden mij nog in, maar begon stilletjes
aan toch aan een inhaalrace. Terwijl ik mij enkel richte op de voeten van mijn haasje en de zelfde tred probeerde te volgen kreeg zij
aan kilometer 40 nog een telefoontje dat ze leuk al lopend beantwoordde (achteraf zou blijken dat Joeri, organisator van LPM Genk had
opgegeven op km 35). Het marathon punt stond aangeduid en liep ik voorbij in een aanvaardbaar tempo. Dit tempo was er enkel terug
gekomen door mijn haasje. Maar even plots als ze er bijgekomen was ging ze naar de andere kant van de weg en begon ze te wandelen.
Nog even omgekeken, maar dacht dat het best was dit maar zo te laten. Dus terug op mijn eentje verder. Nog 15km. En aan een oude molen
een smal paadje over waar we nog eens aangemoedigd werden door bekenden uit Hulst. Ondanks de zware benen, bleef het tempo er in,
en kwamen enkel nog estafette lopers vanuit de achtergrond. Zelf kon ik steeds meer lopers bijhalen. Ook zij die mij zelf enkele
kilometers terug nog voorbijkwamen werden terug opgeraapt. Nog door het mooie vissershaventje van Texel. En als je dat verlaat is
er de laatste bevoorrading en het 5km bordje. Nu kan ik de laatste moed samen rapen. Er terug tegenaan en tempo beetje per beetje
terug optrekken. Rekening houdend met de reserve die we nog nodig hebben. Want op 2km is er nog een klimmetje. Licht, maar na 58km
toch een behoorlijke dobber. Het idee dat Luc elk moment kon terugkomen en mij tegrazen nemen speelde in mijn hoofd. Ik zou en moest
volhouden en voorblijven. Ook de tijd van 2j terug speelde in mijn hoofd 6h20. Daar moest toch om en bij de 20min af kunnen.
Door de slechte batterij van de Garmin had ik er geen exact zicht op. Maar in de laatste rechte lijn zag ik plots de klok.
Mijn verwondering was groot toen ik deze juist op 5h50 zag springen. Gelukkig ging ik dan ook over de finishlijn met een bruto tijd
van 5h50m13s. Door de wind werd het snel fris en met een thermisch deken rond ons, snel naar de douche die mij niet echt op
temperatuur kon brengen. Gezien de enorme last van de benen ben ik naar de massage gegaan. Mocht er plaats nemen tussen Peter
Palmans en Geert Stynen. Amai, wat een eer. Er moest voorzichtig gemasseerd worden, want de spieren trilden als gek, en af en toe
kwam er een kleine kramp bij. Maar zeer tevreden konden we met de pendelbus terug naar de start. En van daaruit met de wagen terug
naar de bungalow. En de kids die eisten nog wat tijd voor hen op, en nog een verplicht bezoek aan het tropisch zwembad werd er bijgestrompeld.

Dit is echt een loopje waar ik heel erg van hou. Mooi natuurparcours. Redelijk stuk onverhard, en lastige duinen en strand.
Maar toch overwegend verhard. En met de 60km voor elke marathonloper een haalbare kaart. Bovenop nog eens vele bekenden.
Zowel Be als Nl toppers als door de weekse marathon en ultralopers (hopelijk mag ik het zo uitdrukken en kwets ik hier niemand mee).
Binnen 2 jaar staan we hier terug. En wie weet bij de "echte helden". Hoewel de kans op opgave of buiten de limiet te komen,
dan wel erg groot wordt. Hopelijk met meer JCA'ers in 2015. Noteer alvast paasmaandag van dat jaar!

Joeri Schepers